Er is sprake van discriminatie wanneer een persoon in een vergelijkbare situatie minder gunstig wordt behandeld dan een andere persoon, zonder dat daarvoor een objectieve verantwoording bestaat. Bij huisvesting wordt daarvoor gekeken naar het Vlaams Gelijkekansendecreet welke een lijst van 'beschermde kenmerken' hanteert: geslacht, leeftijd, seksuele geaardheid, burgerlijke staat, geboorte, vermogen, geloof of levensbeschouwing, politieke overtuiging, taal, gezondheidstoestand, handicap, fysieke of genetische eigenschap, genderidentiteit, genderexpressie, sociale positie, nationaliteit, zogenaamd ras, huidskleur, origine, nationale of etnische afstamming.
Expliciet aangeven dat huurders met een migratieachtergrond niet welkom zijn, komt bijna niet meer voor. Vaak is discriminatie subtieler. Aangeven dat er geen huisdieren welkom zijn, lijkt op het eerste gezicht geen discriminatie, maar kan wel personen met een assistentiehond benadelen. Ook in dat geval spreekt men van discriminatie.
Niet alleen het discrimineren, maar ook de opdracht geven om te discrimineren is verboden. Als een eigenaar aan een vastgoedmakelaar vraagt om bepaalde personen te weigeren, maken zij zich beiden schuldig aan discriminatie.
Voel jij je gediscrimineerd, weet dan dat je een melding kan doen in je gemeente of stad, of rechtstreeks aan het Vlaams Mensenrechteninstituut (VMRI).